De kleur roze is deze zomer een hot item in de mode. Het geeft iedereen een mooie zachte uitstraling. Hoe zit het met de wijn met dezelfde kleur? Want daar draait het de laatste jaren vooral om, om die kleur. De rosé uit de Provence bepaald met hun licht bleke zalmtint de markt. Hoe lichter, hoe lekkerder. Maar is dat nou echt zo?
Judge a book..
Jean Philippe Granier, technisch directeur van het CIVL (Conseil Interprofessionnel des Vins du Languedoc en Elizabeth Gabay (MW) en auteur van het boek ‘Rosé, the pink wine revolution’, denken er heel anders over. Beiden afkomstig uit totaal uiteenlopende wijn disciplines, en zeer bekend met de kwaliteit van alle kleuren rosé. Elisabeth Gabay schrijft in haar boek “de dominantie van een internationale bleek gekleurde rosé zorgt voor een verlies aan originaliteit, creativiteit en authenticiteit van rosés” Helaas is dat zo, want de markt bepaald. En de producenten volgen. Waarom een donkerder gekleurde rosé maken als deze toch niet verkoopt? De media helpt ook al niet, die tonen in zonnige reclames met fitte, mooie mensen alleen de bleke glazen rosé. Het grote internationale commerciële succes van de licht getinte Provence rosés heeft een enorme invloed. Maar wacht even, wat is er nou het belangrijkst? Het gaat uiteindelijk toch om de smaak? Tuurlijk, het uiterlijk is ook belangrijk. Maar er is niet veel aan als het smaakprofiel van een heel lichtroze rosé net zo bleek is als zijn kleur. Maar is het echt zo erg? Of hebben we het dan over het genre ‘camping’ rosés ?
Slechte kwaliteit rood voor rosé
Volgens Elisabeth zijn er zijn twee soorten categorieën rosé producenten; die ene die overstapte van het maken van rood naar rosé. Deze maakte zijn rosé met de saignée methode die tot 1990 zeer populair was. Het laten aflopen van het sap zorgde voor rosés met veel fruit expressie, en een levendige kleur. Een voorbeeld is Bandol. Daar wordt nu 70% van al het fruit gebruik voor rosé. Maar volgens insiders gaat dit alleen ten koste van rode wijn van slechte kwaliteit. De andere categorie heeft vanaf het begin een duidelijke keuze gemaakt voor de bleke rosé Men perst het fruit zacht na een minimale maceratie op de schillen. De kleur blijft zo licht. En de smaak ook, ongecompliceerd fris met iets van fruit.
Geproefd : Rosés uit de Provence, Lanquedoc en Loire:
Uit de Provence, van Domaine Ott en van Château Chassier. Twee belangrijke huizen aldaar. Allebei maken ze gastronomische lichtgekleurde, smaakvolle rosés waarbij zuiverheid en elegantie voorop staan. Van Ott proefde ikde ‘instap’rosé BY.OTT 2017: zeer geschikt als dé betere terras rosé met een veel fruit en een lekker bite. Bijzonder om daarna de Château de Selle 2017 te proeven. Iets totaal anders, een krachtige gastronomische rosé met een mooie balans die een grote indruk maakt. Zeer complex, van de eerste slok tot de nadronk. Zuren, bitters en fruit hebben allemaal hun plaats in deze wijn. De 946 Rosé van Châteaur Gassier is iets heel anders, maar wel van hetzelfde niveau. We proeven drie jaargangen met een duidelijke ontwikkeling op fles. De 2017 is uitgesproken met intens fruit, mooi vol en rond met spicy tonen. Millésime 2016 is in eerste instantie minder uitgesproken, maar komt in de mond tot zijn volle expressie. Dan de 2015; hoe bedoel je dat rosé niet mooi kan ouderen. Zacht en romig, met een heel subtiel botertje. Een geweldige combinatie met het delicate vlees van de kreeft, gegaard op de BBQ. Helemaal niets mis mee, deze Provence rosés. De lichte kleur zit hier de smaak niet in de weg.
In de Lanquedoc wordt heel wat rosé gemaakt. Wel tweemaal zoveel als in de Provence. Dat moet ook allemaal verkocht worden. En dan is de kleur van al deze rosé is toch echt wel belangrijk. Jean Philippe Granier noemt het een terugkeer naar het verleden en zegt dat het weer overwaait, maar niet iedereen wacht dat af. Bijvoorbeeld Olivier Calix van Domaine Sarrat Goundy. Hij zegt zich aan te passen bij wat de markt wil. Terwijl hij zelf veel liever zijn rosés meer bite zou willen geven. Het resultaat van 2017 met ‘Les Pins’ is een fijne ziltige rosé met een commercieel kleurtje, maar met genoeg kracht en mineraliteit om hem te schenken bij het eten. Twee andere geproefde aanraders met een minder bleek voorkomen en genoeg karakter om de maaltijd meer kleur te geven zijn: Tête du Bélier, Château Puech Haut 2017 (Uvinum.nl) en Château de Lancyre 2017, Pic Saint Loup (te koop op het Château).
De rosés uit de Loire hebben het moeilijker dan die uit de Languedoc. Ook hier is het voornamelijk heel subtiel qua kleur. Tijdens een overzichtsproeverij vallen de enkele donkerder gekleurde rosés enorm uit de toon. Hier is, behalve het onderscheid in kleur nog iets anders aan de gang. Er wordt hier gevarieerd met het restzoet. Volgens Elisabeth Gabay halen de meeste mensen voor de combinatie van pink én zoet hun neus op. Maar toch niet iedereen, en dan hebben we het vooral over de budgetdrinkers. Onder een bepaalde prijsklasse is iets zoeter best populair. Rosé d’Anjou is al vanaf de jaren ‘70 een populaire wijn voor een breed publiek. Dat is te danken aan een fris-fruitige lichte zoetigheid met minimaal 7 gram suiker per liter is. Voordeel van deze drank is dat er ook weinig alcohol in zit, zo rond de 10,5 %. Een andere klassieker uit het gebied is de Cabernet d’Anjou. Een wijn met meer kleur, alcohol, smaak en restsuiker. Het zoetje is minder opvallend door het verzachtende effect van de suiker op het hogere zuur van de cabernets. Wel meteen een voorbeeld van een rosé met meer kleur en smaak. Een typische wijn uit de Loire. En typiciteit, daar draait het om.
Goed gemaakte originaliteit
Enfin, ik ben het eens met de aan het begin geciteerde uitspraak van Elisabeth Gabay. Als er teveel gekeken wordt naar wat de markt wil, gaat dit ten koste van goed gemaakte originaliteit. En die kan intens of lichtgekleurd zijn. Ga als het even kan voor wijn, gemaakt van inheemse druivensoorten, door wijnboeren die niet te veel buigen voor de commercie. In wat voor kleur dan ook.
Importeurs: Fourcroy (Domaine Ott).Jacobus Boelen (Château Gassier)
